Dwa dni temu Rzepa zamieściła następującą informację: Mniej lub bardziej oficjalnie z Kancelarii Premiera Tuska płyną sygnały, że polityka polityka wschodnia – zwłaszcza wobec Ukrainy – ma być oparta na racjonalnych przesłankach. Skrupulatnie sprawdzimy, co dostaliśmy od Ukrainy za wspieranie jej aspiracji proeuropejskich. Policzymy, czy Ukraińcy nie chcą od nas za dużo. I – jak powiedział dziennikarzom jeden z liderów Platformy Obywatelskiej – „nie damy się szantażować Giedroyciem”, czyli przekonaniem, że Polacy i tak muszą wspierać wolną Ukrainę, bo wymaga tego nasza racja stanu. (Maja Narbutt, „Polityka wschodnia do góry nogami”, Rz 25.02.2008).
Postawę PO można różnie oceniać. Z jednej strony na pochwałę zasługuje odarta z sentymentalizmu Reapolitik. Sentymentalizm ów bardzo często nie pozwalał patrzeć bez złudzeń na trudności w relacjach polsko-ukraińskich, także na te z ostatnich 17 lat. Do tego dochodziły takie błędy, jak angażowanie się w roku 2004 polityków mainstreamowych po "pomarańczowej" stronie, nie zważając na fakt, że za chwilę może im przyjść rozmawiać na polu dyplomatycznym z "niebieskimi" jako ekipą rządzącą. Z drugiej strony uderza w postawie Platformy nastawienie defensywne, obojętny stosunek do tego, w jakiej strefie geopolitycznej i cywilizacyjnej znajdzie się Ukraina. Ale to co wydaje mi się najbardziej frapujące, w tego typu podejściu ujawniają się źródła historyczne, z jakich inspiracje czerpie obecny obóz rządzący.
Pisałem o tym w notce „Miłość” to solidaryzm epoki ponowoczesnej” – PO – w swej nie wyartykułowanej ideologii – jest spadkobiercą endecji, a więc pragmatycznego, mieszczańskiego, laickiego nacjonalizmu, w którym nie miejsca na postpiłsudczykowską nostalgię kresową, tak silnie obecną w polityce historycznej PiS. W tej sytuacji łatwiej jest przypuszczać, która formacja byłaby zdecydowanie bardziej skłonna zawrzeć Traktat Ryski z Rosją sowiecką.
